Küçük bir çocukken minik ellerimi hamur teknesinin içine sokup  o büyüleyici ıslaklığı hissetmemi sağlayan, elime oklava verip hamuru düzgün açamadığımda kızan, dikiş dikerken yanına oturtup iğne ardını gösteren, kendi söküğümü dikmeyi öğreten, büyüme sancıları yaşarken annemle kavga ettiğimde dizine yatıp ağladığım, en büyük sözlerinden biri olan “Elinden çıkanı önce sen beğeneceksin ki sonra başkaları beğensin”i hayat düsturu edindiğim, farklılıklarımda emeği büyük olan kadın, anneannem dün apar topa bir telaşla bu dünyadan gitti. Güle güle anneanne. Mekanın cennet olsun.