Çocukken, doğaldır ki her çocuk gibi, hayaller kurardım. Benim hayalperestliğim diğer çocuklardan biraz fazla bile olabilirdi. Hayallerimin içinde o güne ait olanlar da vardı, otuz yıl sonrasına da. Bir de projelerim vardı. Aslında projelerle hayaller birbirine bağlantılıydı. Şimdi hemen aklıma gelenlerden biri ‘kutu kolada menekşe üretme’ projesiydi. İlkokulda filandım herhalde. Boş kutu kolaları toplayacak, sonra bunların içine bahçeden toprak koyup, hercai menekşe (kardeşim hercai menekşeleri çok severdi) tohumu ekecek, menekşeler çıkınca da pazarda satacaktım. Başladım kutuları toplamaya…(Aklıma lisedeyken şişe kola kapağı toplama maceram geldi). Başlarda kimse uyanmadı. Kutuların sayısı artınca iş ortaya çıktı, ortalık birbirine girdi. İstanbul’un dışında, küçük bir yerde oturuyorduk, dolayısıyla herkes birbirini tanıyordu. Babam, kızının böyle bir şey yapmasına müsaade edemeyeceğini, bir 
başbakanın ültimatom vermesi edası ile açıkladı. Kutuları toplarken, kendimi geleceğin çiçekçiler kraliçesi gibi görüyordum. Ben çiçekleri satarken herkes bunun ne kadar akıllıca olduğunu filan söyleyecek, beni çocuklarına örnek gösterecekti (Belki de o gün, örnek insan olma hayalim yıkıldı). Bir anda kutu kola tenekesinden yapılma tacımın yere düştüğünü hissettim. Elimde koca bir torba içi boş kutu kola, külah yapılmış gazete kağıdında çiçek tohumları kalakaldım.
Büyüyoruz ve hayaller giderek azalıyor. İşimiz gibi tek, görünüşte büyük, aslında küçük projelere adıyoruz kendimizi. İçimizdeki çocuk yavaş yavaş yok oluyor. Bir gün, en kötü noktaya geldiğimizde bir umutla onu arıyoruz ama bulamıyoruz. O zaman asıl umutsuzluk başlıyor.
Ben, nasıl yaptım bilmiyorum, galiba içimdeki çocuğa sahip çıkabildim. Mesleğimi bırakmamın ardındaki, övgüler aldığım cesaretim de aslına bakılacak olursa içimdeki çocuğun cesareti. Çünkü o çocucuğun kafasında hala projeler var. Öyle ki bir tanesi aniden filizleniverdi.
Dün, tam bir toplantı için masanın etrafında herkes yerini alırken, “Bir Doktorun Mesleğinin Bırakışının Sebepleri”ne gelen yorumları okuyordum. Bir meslekdaşım şöyle yazmış: “Keşke bizler de sizin kadar cesur, gemileri yakacak kadar güçlü ve sonuçta aç kalmayacak kadar yeni iş sahibi olabilsek. Bunu nasıl başardığınızı anlatmadığınızdan öykünüz eksik kalmış gibi. Herhalde ekmek fırını açarak olmadı bunlar.Tuzu kuru olduğunuzu söylemek istemeyiz, ama ….” Resmen dağıldım gülmekten. Tabii, neden güldüğümü merak ettiler. Haftanın birkaç günü ekmekleri taze taze yiyen insanlar olarak tebessüm ettiler. Birisi “Bakmışsın bir de harbiden satarmışsın ekmeği,” dedi.
Sonra neden olmasın, dedim. Bir konsept ekmekler zinciri açsam, mesleği bırakmak isteyenlere de franchise veririm, ücretsiz (Malum, tuzum kuru benim). Öyle büyük, şatafatlı olmasın, küçücük dükkanlar olsun (Meslektaşlar ticarete yeni atılıyor, kiralar el yakmasın). Bir de Bozcaadalı üzümcülerle de konuşuruz (Bunu anlamak için “Ya bir gün gelir de şarap içemezsek” yazısını okumak lazım). Dükkanın bir duvarına da küçük küçük, kare raflar yaptırırız. Taze, çeşit çeşit ekmekle birlikte beklemekten bayatlamış üzüm suyu satarız. ‘Yok olmaz…beklemiş, bayat üzüm suyu bizi bozar,’ diyen arkadaşlar tazesini satar, o da olur. Geçinir gideriz vallahi.
Benim durumum budur. İyi şiir okudu diye alkışlanan çocuk misaliyim.
Bugün 23 Nisan. İçimizdeki çocuk yaşasın ki, çocuklarımız ve torunlarımız nice 23 Nisan’lar görebilsin.
Evlere görev misali bayrak asmaktan önemlisi, çocuklara bayrak almayı unutmayın. Onların minicik elleri bayrakları tutup sallarken gözleri ışıldasın, dünyamız aydınlansın.
Çiçekler hepinize…
İyi pazarlar ve selamlar yeniden. Ses getiren malum yazınızı okuduktan sonra öncelikle diğer yazılarınıza da şöyle bir göz gezdirdiğimi bilmenizi isterim. Sonra bu yazınızı okuyunca sizin iç dünyanızı daha iyi anladığımı düşünüyorum. Yanılıyorsam da kusura bakmayın. Merak etmeyin aynı konudaki eleştirime devam etmeyeceğim. 🙂 “Benim durumum budur. İyi şiir okudu diye alkışlanan çocuk misaliyim.” sözünüz çok hoşuma gitti. Aynı hisleri sık sık yaşamış olmaktan dolayı demek istediğinizi çok iyi anladım. Yazmak gerçekten hayat gibi bir şey; insanın karşısına hayatta gelebilecek ne varsa sanal olarak geliyor buralarda. Malumunuz ben de bir blogda yazıyorum. Birkaç gün önce aldığım çok ağır bir yorumdan sonra yazmayı bırakır gibi oldum ve takipçilerime “bırakıyorum” arkadaşlar dedim. En çok yazımı takip edenler ve en çok beğenilerini ifade edenler hemen karşı çıktılar ve beni vaz geçirdiler bu kararımdan. Anladım ki insanların yüzünü görmeden hislerini daha iyi anlayabiliyosunuz. En yakınlarımdan bile daha düşünceli davranmaları beni o kadar memnun etti ki bütün kasvetli zihnim bir anda çiçek bahçesine döndü. Zehir zemberek yazı ve yorumları sildim yerine devam ettiğime dair bir yazı yazdım sonra. Her neyse. Demem o ki; sizi üzmek istemedim yorumlarımda. Sadece yaşanmışlıklarımı ve tepkilerimi aktardım diğer yorumcu meslek arkadaşlarınıza, kendimce bir uyarı göndermek istedim. Size sadece eleştiri getirdim. Tepkilerim ise sizin için değil, diğer yorumculardan bazıları ve geçmişte beni yaralayan meslek arkadaşlarınız içindi. Sizi okumaya devam edeceğim. Saygılarımla…