Bir mirasyedi olduğuma karar verdim.

Miras, deyince aklınıza hemen para geldi değil mi? Yok, değilse güzel ama öyleyse valla kötü. Üzülürüm…

Bu sabah mutfakta akşamdan kalanları toplarken düştü aklıma. Fark ettim ki, bu miras belki de hanlardan, hamamlardan, bankadaki paradan, işlek cadde üzerinde galerici yapmaya müsait dükkândan daha değerli.

Daha ne kadar gider, bilemiyorum ama ben anneannemin mirasını yiyorum.

Anladım ki, insan böyle yaşamaya devam ediyor. Mutfağımdan çıkan hemen her şeyde anneannem var. Onun tariflerini zaman zaman kenarından köşesinden değiştirsem de öz hep aynı. Bir şekilde ben de kızıma ve görmem mümkün olursa bir torunuma aktarabilirsem, anneannem bir şekilde yaşamaya devam edecek.

Daha fazla uzatmadan mirasımın bir parçasını sizinle paylaşayım. Çocukken anneannem yaptığında çok severek yerdim.

Hamur tarifi ve pişirme talimatı için PEYNİRLİ POĞAÇA ’ya gidiniz. Bundan sonra siz fotoğraflarla ilerlersiniz. Hepsi gayet anlaşılır. Bugünlerde biraz bıkkınım, tembelim. Canım oturup her karenin altına yazmak istemedi. Şimdi peşin peşin söyleyeyim… Afiyet olsun…

Öyle yani…