Bazen güzel şeyleri anlatmaya çok fazla söz gerekmez….

Dün İğneler’i bahane edip dostlarla buluştuk. Buluşma saatimiz 14:30 du ve ben 14:00 de oradaydım. İlk gelenler saat 15:00 e doğru geldi. Tahmininiz doğru… aklımdan, “Çuvalladım,” diye geçirdim. Birer birer konuklar kapıda göründüğünde ferahladım ama heyecanım baki kaldı, garip, çocuksu bir ruh hali gün boyu devam etti. Her kitabı okuruna imzalamak başlıbaşına ayrı bir heyecandı…

Gelenlerin kendileri veya gelemeyenler için getirdiği çiçekler kucağımda, tıkış tıkış metroda eve dönerken yüzümde şaşkın bir sırıtış olduğundan eminim. Arada toparlanıp yüzüme çeki düzen vermeye çalışıyordum ama elimde değildi, dakika geçmeden geri geliyordu.

Dostlar… her zaman insana iyi gelir… bu değişmez bir gerçek…

Öyle yani…